Het is nu ongeveer een week geleden dat ik het vliegtuig nam om terug te keren naar België.
Samen met Hanne, mijn Vlaams maatje, arriveerde ik in Amsterdam, waar onze ouders ons kwamen ophalen. Ik werd er warm verwelkomd, mijn 'fans' hadden zelfs vlaggetjes gemaakt! Aan jullie om te ontdekken wat de tekst op die vlaggetjes zou kunnen betekenen! Ik dacht eerst dat het aanpassen vanzelf zou gaan en dat was ook zo in het begin. Zaterdag kreeg ik van 'de mannen van de Chiro' een heel ontbijt voorgeschoteld, wat een verassing! Het was één van de eerste momenten dat ik voelde dat ik het thuisfront misschien toch wat had gemist. Ik was ook heel blij om mijn grootouders en de rest van de familie terug te zien! De dagen daarop verliepen iets stroever. Er is weinig tijd om te wennen aan het opnieuw thuis zijn, er moet meteen gewerkt worden. Maandag begint mijn eindstage immers al. Hoe meer dagen er voorbijgaan, hoe meer ik voel dat ik het daar in Belfast toch wat mis. Ik besef nu pas echt wat voor een geluksvogel ik niet was, wat een ervaring! Het is niet altijd gemakkelijk geweest, maar ik zou het zo opnieuw doen. Dit was nog maar het begin... Ik ben er zeker van dat ik op een dag er opnieuw op uit zal trekken, de wijde wereld in! Met deze zin sluit ik niet alleen deze blog, maar ook dit hoofdstuk af. Bedankt voor alle lieve berichtjes, de laatste maanden! Aan de dagelijkse/ wekelijkse lezers: al dat leeswerk, proficiat om me zo op de voet te blijven te volgen! 😉 Groetjes Juno
1 Reactie
Morgen is het zover. Dan neem ik het vliegtuig, terug naar huis... Met datzelfde rugzakje waarmee ik vertrok (die kleine, maar erg zware, vol hoop) keer ik ook terug. Ik kijk uit naar het terugzien van mijn familie en vrienden, het starten van mijn eindstage... Belfast laat ik dus even achter me.
Wat ik hier leerde? Veel!
En zo veel meer! Te veel om op te blijven noemen, ik ga jullie al dat leeswerk besparen! Vandaag is het mijn laatste volledige dag hier. Samen met Hanne, mijn Vlaamse huisgenote, organiseer ik een afscheidsfeestje. Het hele gezelschap komt nog een laatste keer langs om samen te brunchen. Een afscheid in stijl, dus! Hanne en ik nemen straks hetzelfde vliegtuig richting Amsterdam. Waarschijnlijk zullen we beiden die rugzakken meesleuren, klaar voor de nieuwe avonturen die ons nog te wachten staan! Want als er iets is dat ik hier leerde, is het wel dat we geen tijd moeten verspillen. Haal alles uit je dagen, je geluk maak je zelf! Aan alle studenten die twijfelen om op Erasmus te gaan en dit zouden lezen: waag de sprong! Groetjes Juno In de voorbije drie weken is er weer heel wat gebeurd, ik heb dus ook heel wat om opnieuw over te schrijven!
Vrijdag sloot ik mijn stageperiode in St. Paul’s af en ik moet toegeven dat ik dat toch met wat pijn in mijn hartje deed. Uiteindelijk bracht ik niet alleen tijd door in P4, maar ook in P5. De laatste twee weken hielp ik mee in P5A, omdat een andere stagiaire alle lessen van P4 ging overnemen. Voor mij was het dus interessanter om een andere klas te vergezellen. Miss Cush, P5A’s juf, leek heel blij met mijn komst. Nadat ik in mijn eerste week in de klas de kinderen wat leerde kennen, mocht ik in de tweede week bijna alle lessen overnemen. Ik heb in deze klas veel kansen gekregen en daar ben ik heel dankbaar om! P5A’s leerlingen hebben mijn hart veroverd, met al hun nieuwsgierigheid! De vele vragen die ze me over België stelden, heb ik met plezier beantwoord! Het was me een genoegen om in dit schoolsysteem mee te draaien. Het had een groots effect op mij, op de meest gekke manieren. Zo geloof ik dat ik nooit meer op een normale manier in het Engels tot 10 zal kunnen tellen. Telkens wanneer ik aan ‘acht’ kom, zeg ik niet meer <eejt>, maar <eet>, zoals op z’n Iers. En dat is nog maar het begin! Over het overmatig gebruik van ‘wee’ <wie> (the ‘wee’ shop, a ‘wee’ walk…), het starten van praktisch elke zin met ‘see…’ <sie…> (“See, Miss…”) of de rest van dat grappige Ierse accent, nog gezwegen. Ik kan jullie er alles over vertellen wanneer ik terugkom, als een bijna-zo-goed-als-een-heel-klein-beetje local…! Ik heb hier niet veel tijd meer, ‘mijn Erasmus’ hier zit er bijna op. Binnen twee weken keer ik terug met het vliegtuig naar België. Gelukkig heb ik nog een kleine twee weken om aan dat idee te wennen. Ik zal er zeker voor zorgen dat ik ook die twee weken bezig blijf! Nu de stage afgelopen is en ik niet meer naar school hoef te gaan, kan ik mijn laatste momenten hier gebruiken om nog wat te genieten van dit fantastische land! Er staan nog een aantal dingen op mijn planning die ik zeker moet gezien en gedaan hebben voor ik vertrek! Nu ik ondertussen ook Queen’s Quarter bezocht en Cave Hill beklom, ben ik toe aan die andere wonderen die (Noord-)Ierland me te bieden heeft! Tussendoor werk ik nog een aantal taken af en maak ik lesvoorbereidingen voor mijn eindstage en voor ik het weet zal 19 april voor de deur staan. Ik kan me op dit moment ‘mijn terugkeer’ moeilijk inbeelden, ik zal dus nog volop genieten van de tijd die me hier nog rest! “Jeepers Creepers, Holy Smokes… Almost three months already!” Zo zou Miss Cush het verwoorden! (Haar geweldige uitroepingen in de klas zal ik ook missen!) Groetjes Juno Mijn laatste blogbericht plaatste ik twee weken geleden en tijdens die twee weken is er heel wat gebeurd. Hoofdzakelijk spendeerde ik deze weken in mijn stageschool en dat deed ik met veel plezier! Ik mag zelf drie lessen per week geven (jammer genoeg was het tot nu toe niet mogelijk om er meer te geven). Tijdens de andere lessen loop ik rond in de klas, help ik diegenen die hulp nodig hebben… Ik geef lessen wiskunde en wereldoriëntatie en daarnaast mag ik de leerlingen ook een beetje meer bijleren over België. P4B leerde ondertussen tellen tot 10 in het Vlaams en kan je meer vertellen over de klimaatmarsen in België… Soms vormt taal wel een barrière, maar met de hulp van mijn klasleerkracht begrijpen mijn leerlingen uiteindelijk wel wat ik bedoel! Ik maakte me hier in het begin wat zorgen over, maar dat hoefde eigenlijk niet. 'Aye!' Dat Noord-Ierse accent en die typische uitdrukkingen zijn heel gemakkelijk over te nemen, heel grappig! Tijdens deze twee weken leerden niet alleen mijn leerlingen bij, ook ik maakte kennis met heel wat nieuwe dingen! Zo nam ik ondertussen deel aan een aantal assembly’s. ‘Assembly’ wordt vertaald als bijeenkomst, dit betekent dat heel de school of soms een deel ervan samenkomt. Dit gebeurt meestal 1 keer per week. Belangrijke of actuele gebeurtenissen worden daarin aangekaart. Een normale assembly wordt gepresenteerd door een hele klas, dit wordt dus goed voorbereid. Ik mocht getuige zijn van assembly’s over het belang van Fairtrade producten, over ‘World Book Day’… Dat laatste is een hele gebeurtenis in deze regio. Op deze dag mogen kinderen naar school komen verkleed als hun favoriete boekpersonage. Ook het boek in kwestie mag meegenomen worden. Op mijn school kon je op deze dag drie keer een speciale bel horen. Wanneer het belsignaal luidde, was het de bedoeling dat iedereen in stilte begon te lezen, dit voor ongeveer 10 minuten. Er werden wedstrijden georganiseerd waarbij mooie prijzen werden uitgereikt en dat allemaal om het lezen te promoten. Ik had het gevoel dat de kinderen dit heel leuk vonden! Om het leesplezier te bevorderen kan dit zeker tellen, als je het mij vraagt! We brachten verder ook een bezoek aan het ‘Northern Ireland War Memorial Museum’. De kinderen leerden de voorbije periode heel veel over de Tweede Wereldoorlog en deze uitstap sloot daar bij aan. Ik leerde hier zelf ook nieuwe dingen, het was voor iedereen heel interessant! Als laatste hadden we ‘Green Day’, dat is eigenlijk de schoolversie van ‘St. Patrick’s Day’. Op deze dag kwamen de kinderen in het groen naar school, zelfs de leerkrachten deden mee! Zoals je kan lezen, kan ik heel wat vertellen over de voorbije twee weken! Natuurlijk ging dit enkel over mijn stagedagen, maar ook in de weekenden heb ik niet stil gezeten. Naast het werken voor school en het in orde brengen van opdrachten en taken, bezocht ik Derry en vierde ik, natuurlijk, ook die befaamde ‘St. Patrick’s Day’! Neem maar eens een kijkje bij ‘Pictures’.
Groetjes Juno Ik heb al even niets meer van me laten horen, maar hier ben ik weer! Vorige week kregen we vrijaf, maar ik moet toegeven dat ik tijdens die week niet veel spannends heb gedaan. Als vlijtige student werkte ik aan schooltaken en hier en daar maakte ik een uitstapje. Bij ‘Pictures’ kan je hier wat meer over te weten komen. Na die lesvrije week startte mijn stageperiode hier, dit betekent dus ook dat ik vanaf nu geen lessen meer zal volgen aan St Mary’s. De lessen hervatten pas na de paasvakantie, maar dan ben ik natuurlijk al terug in België. Voor de studenten die geïnteresseerd zijn om, net als ik, hier te komen studeren: kijk naar ‘Derry Girls’. Naast het feit dat deze serie heel grappig is, schetst het ook een goed beeld van hoe St Mary’s er binnenin uitziet. Deze schoolscènes zijn dan ook in mijn school opgenomen! Een tip voor diegenen die na mij Noord-Ierland willen ontdekken! Ik kan het enkel aanraden, het is heel leerrijk! Dat woord kan trouwens ook het best mijn stageperiode hier omschrijven. Op maandag werd ik hartelijk ontvangen in St Paul’s Primary School in Belfast. De school is 10 minuten verwijderd van mijn huis en samen met Tanja, een Nederlandse, loop ik hier zes weken stage. Ik mocht starten in P4B, een klas met 25 leerlingen tussen 7 en 8 jaar. Op de school vind je een mengeling van culturen en dit kan je ook merken in mijn klas. De meeste kinderen spreken met een vloeiend Iers accent, maar er zijn ook enkelen die weinig tot geen Engels kunnen spreken. Het duurde even, maar nu begin ik de leerlingen te begrijpen. Ik geraak gewend aan dat gekke accent! Een aantal van deze kinderen zijn nog volop Engels aan het leren. Ik merkte de eerste dagen wel dat zij, in mijn ogen, een beetje aan hun lot werden overgelaten. Buiten het feit dat ze een aantal keer per week uit de klas worden gehaald om hun taalachterstand in te halen, lijkt het alsof er weinig rekening met hen wordt gehouden. Ik merkte bijvoorbeeld in het begin van de week dat één van deze leerlingen van rechts naar links schrijft, in plaats van andersom. Hij kan perfect kopiëren wat er op het bord geschreven wordt, maar weet niet wat hij aan het noteren is. Hij begrijpt niets van wat de leerkracht vertelt en weet niet wat hem te doen staat wanneer hij opdrachten krijgt. Ik zat hier zo mee in dat ik voorstelde aan de klasleerkracht om hem, samen met iemand anders die dezelfde taal spreekt, apart te nemen. In dit kleine groepje probeer ik hem zo wat Engels bij te leren, zodat hij op zijn minst begrijpt wat er in de klas gezegd wordt. Natuurlijk is wat ik nu beschreef, niet iets typisch voor Noord-Ierland. Ook bij ons komen zo’n zaken voor, wat ik erg jammer vind. Op mijn manier zal ik deze kinderen dus proberen de kansen te geven die ze verdienen, want ze hebben zo veel potentieel! Aangezien ik in overleg met de leerkracht heb beslist om deze eerste week te observeren, heb ik van dichtbij mogen opmerken dat het Noord-Ierse schoolsysteem toch lichtjes anders is dan het onze. Hier zijn een aantal dingen die me opvielen...
Zoals je kan lezen heb ik al heel wat te vertellen over mijn ervaringen in St Paul’s! Ik zou gemakkelijk door kunnen gaan… En dan is die eerste week nog niet eens volledig voorbij! Volgende week geef ik mijn eerste lessen aan P4B, spannend! De klasleerkracht wou me niet meteen met 'te veel' werk opzadelen, dus deze eerste week mag ik maar drie lessen geven: een les wiskunde (numeracy), over breuken – een les wereldoriëntatie (world around us), over de Tweede Wereldoorlog en een les over België! Ik krijg de volledige vrijheid om dat laatste zelf in te vullen. Hopelijk verlopen ‘Miss Van Geytes’ eerste lessen goed, ik hou jullie alleszins op de hoogte! Groetjes Juno ‘Amai!’ is een woord dat de Nederlanders hier niet kunnen vatten, nochtans wordt het vaak gebruikt door Vlamingen... of alleszins toch zeker door mij.
Wat betekent het eigenlijk, we gebruiken het in zo veel zinnen… Ik kon het hen niet uitleggen. Misschien dat het verwondering en verbazing uitdrukt? Hoewel het voor velen een zinloos woord lijkt, vind ik dat het perfect past bij mijn ervaringen hier. “Amai, de tijd gaat hier snel!” Volgens mij komt dit door het feit dat ik altijd wel iets te doen heb. Wanneer ik niet naar school hoef te gaan, werk ik thuis of ga ik op stap. Op dit moment lopen de lessen hier wel ten einde. Dit betekent dat we vanaf nu een aantal woensdagen op rij uitstapjes maken met de hele groep. Dit wordt bovendien allemaal georganiseerd door de school! Het eerste uitstapje wordt er één naar de Antrim Coast. We bezoeken de Giants Causeway, de Bushmills Destillery en de Carrick-a-Rede Rope Bridge. Ik kijk er al naar uit! Ik vind het wel een beetje jammer dat ik hier geen les meer zal kunnen volgen, ik vond het fijn om naar de les te gaan! Hieronder vind je wat meer info over de vakken die ik opneem:
“Amai, Belfast is een mooie stad!” Belfast heeft zo veel te bieden! Zijn bezienswaardigheden, zijn cultuur, zijn geschiedenis… Het is in mijn ogen echt een aangename stad, een stad die het waard is om bezocht te worden. Laatst heb ik ‘Titanic Belfast’ bezocht, heel fijn! Ik heb geprobeerd om jullie mee te nemen op verkenning in Belfast, ga maar eens kijken bij ‘Pictures’. Naast dit uitstapje, vierden we ook de verjaardag van één van mijn medestudenten. We gingen met heel de groep bowlen en ‘amai’, ik won zelfs! “Amai, ‘mijn plan trekken’, dat lukt best wel goed!” Ik had nooit gedacht dat ik dat zou kunnen, ook al is het met vallen en opstaan… Ik besef nu dat angst je enkel kan tegenhouden, want dat was het: angst. Je denkt dat je het niet kan, je bent bang voor datgene wat je onbekend is. Ik heb maar één tip: durf! Zelfs al gaat het eens mis, je hebt het op zijn minst geprobeerd en misschien lukt het je wel… Het leven is al kort genoeg, geniet ervan nu het kan! Het is de moeite waard, amai! Groetjes Juno Deze twee nummers zijn op dit moment heel belangrijk voor mij. Het eerste, nummer 177, is het huisnummer van mijn rijhuisje. Het is mijn ’thuis’, hier in Belfast. Ik deel dit rijhuis samen met drie anderen. Je zou denken dat dit arbeidershuis klein is, maar dat is het eigenlijk niet. Het telt 3 verdiepingen en mijn kamer vind je op de bovenste. Mijn bed bevindt zich dus eigenlijk op de zolder. Ik verblijf hier nu al twee weken en kan wel zeggen dat ik mijn draai gevonden heb. Ik slaap, eet, kuis en werk hier en kan daaraan wel gewend geraken! Alles is binnen handbereik. We hebben een wasmachine in ons huis, kunnen gemakkelijk met het openbaar vervoer grote supermarkten (die bovendien ook vrij goedkoop zijn) bereiken en hebben een gemeenschappelijke badkamer met een douche. Op mijn kamer heb ik een bureau en een kleine lavabo, zelfs wifi. Ook elektriciteit en olie verkregen we voor een schappelijke prijs. Op weekdagen koken we samen: Krýstina, Hanne en ik. Elk om beurt of soms samen. Soms kijken we achteraf ook naar een film, heel gezellig! Het vierde meisje, Carol, komt vaak laat thuis en eet niet mee. Zij komt uit het noorden van China en bezoekt voor het eerst een ander land. Een land dat heel hard lijkt te verschillen van haar thuisland, ik denk dat dit voor haar een echte cultuurshock moet zijn… Ze lijkt verwonderd over alles wat ze ziet. Zo heeft ze bijvoorbeeld, toen ze mij voor het eerst zag, vrij lang naar mijn haar gestaard. Ik geloof dat ze nog niet veel mensen met ‘ros’ haar gezien heeft, heel grappig! Ze is opgegroeid in een heel andere, interessante, cultuur. Er zijn veel verschillen met onze westerse cultuur. Dat dit mijn interesse opwekt, zal je je waarschijnlijk wel kunnen voorstellen! Hoewel ik hierover nog meer dingen zou kunnen vertellen, ga ik overgaan naar dat andere nummer: 191. In dezelfde straat als nummer 177 (Falls Road), op minder dan 5 minuten wandelen van datzelfde nummer, vind je St Mary’s University College. Op deze school kan je terecht wanneer je leerkracht wil worden, net als ik. Ook andere richtingen kunnen hier gevolgd worden, zoals bijvoorbeeld ‘Liberal Arts’. Wanneer je door de poorten van de school stapt, zie je een gebouw dat, in mijn ogen, een beetje lijkt op een klein kasteel. Met die groene heuvels op de achtergrond, vormt het een echt plaatje! Je vindt hier grote en kleine klaslokalen, een refter, ‘ontspanningsruimtes’, een kerk … Je hebt hier ook een ‘Students’ Union’. Deze organiseert allerlei activiteiten voor de studenten. De vertegenwoordigers hiervan zijn heel vriendelijk en zullen je meteen helpen wanneer dat nodig zou zijn! Die vriendelijkheid lijkt voor de meeste Ieren te gelden… Ik geloof dat ik nog nooit zo’n vriendelijk volk zag! Een “Can I help you with something, my love?” hier, een “Yes, pet!” daar… Het kan niet op! Op de momenten dat ik die Ieren kan verstaan, zijn ze zo aardig! Je zal waarschijnlijk wel gemerkt hebben dat ik het hier naar mijn zin heb, die twee weken vlogen voorbij!
Ik kan nog wel even blijven, in nummers 177 en 191! Wil je weten wat ik deze week deed wanneer ik niet te vinden was in nummers 177 en 191? Klik dan gewoon eens op ‘Pictures’! Groetjes Juno De tijd gaat snel. Ik verblijf hier ondertussen al meer dan een week… En wat voor een week! Hoewel ik mijn vakken pas op dinsdag kon opnemen, ging ik, nieuwsgierig als ik was, maandag al naar de eerste lessen. St Mary’s is, in mijn ogen, een vrij grote school. Ik was blij dat één van mijn huisgenoten dezelfde les als ik volgde, anders was ik zeker verloren gelopen ! Dat ‘verloren lopen’ is later wel gebeurd… Volgens mij heb ik hierdoor ondertussen al bijna alle hoeken van de school gezien. Naar het einde van de week toe, lagen mijn vakken eindelijk vast! Voor een aantal van deze vakken hoef ik niet naar de les te gaan, met als resultaat dat ik op dit moment maar 4 lesuren in de week op school verwacht word. Ik vond dit zelf wat weinig en ga daarom vrijwillig naar extra lessen, over de Tweede Wereld- en de Koude Oorlog. De vakken die ik opneem, lijken me heel interessant. Het ene vak gaat over hoe je goed kan omgaan met het gedrag van een kind, het andere is ter voorbereiding op mijn stage hier in Noord-Ierland. Bij dat laatste krijgen we uitleg over hoe het schoolsysteem in elkaar zit, wat de regels op school zijn… Dit is toch lichtjes anders dan in België! Je moet er bijvoorbeeld voor zorgen dat je de kinderen zo weinig mogelijk aanraakt, aangezien dit anders volledig verkeerd zou kunnen opgevat worden. Soms kan je natuurlijk niet anders, maar het wordt het best zo veel mogelijk vermeden. Ook alleen zijn met de kinderen in de klas, is niet gehoord. Je laat het best de deur van je klas openstaan, op die manier kan niemand je beschuldigen van ongepast gedrag. Deze regels zijn ontstaan nadat aan het licht kwam dat het aantal slachtoffers van kindermisbruik en kindermishandeling in Noord-Ierland vrij hoog ligt. Dit ligt hier blijkbaar erg gevoelig. Ik ben hier zelf nog steeds erg van onder de indruk. Zelf heb ik nu ook al wat les mogen geven in verschillende scholen en verschillende klassen en nooit heb ik hierover nagedacht… Volgens mij raak je snel een kind aan, zonder erbij na te denken… Een schouderklopje of een high-five geven, het lijkt me een beetje gek om dat niet te doen. Ik zal hier heel hard op moeten letten, dit wordt nog een uitdaging! De stageperiode zal 5 à 6 weken duren, ik ben erg benieuwd! Ik zal alvast op zoek mogen gaan naar een paar gepaste outfits. Volgens onze leerkracht is het dragen van een jeans dat niet. Laat het nu net lukken dat ik, met het oog op dat koude en barre weer in Ierland, voornamelijk zo’n broeken meenam. Sorry mama en papa, maar het is denk ik tijd om te shoppen! Aangezien ik weinig lessen hoef te volgen, ben ik zowel op donderdag als op vrijdag vrij. Tijd om Belfast wat te verkennen! Ik bezocht deze week St George’s market, ging naar een Ierse pub met live muziek, ontdekte met een huisgenoot een aantal muurschilderingen en ging op zoek naar de zogenaamde 'peace' wall. Wil je zien wat ik zag? Klik dan zeker eens op ‘Pictures’, je vindt hier ook wat meer info over deze bezienswaardigheden! Tot snel, ik hou jullie op de hoogte! Groetjes Juno Mijn eerste weekend in Belfast is een feit en al snel zal ook mijn eerste echte week- en schooldag hier starten.
Na het (toch wat moeilijke) afscheid van mijn familie en vrienden en het overleven van mijn vlucht, kwam ik aan in deze vreemde stad, met een vreemde cultuur, tussen vrij onbekende mensen… Ik voelde me weer een klein meisje, op zoek naar een houvast, naar evenwicht in dit ‘nieuwe leven’. Een leven waaraan ik me, om toe te geven, toch nog even zal moeten aanpassen. Ik ontmoette veel mensen op mijn eerste dag en kon enkelen daarvan ondertussen al wat beter leren kennen. Mijn medestudenten zijn heel vriendelijk. We zijn allen erg verschillend, maar net die verschillen maken het heel interessant, zo hebben we meteen ook een gespreksonderwerp. Taal, gebruiken… Gek hoe anders de dingen kunnen zijn op een plaats die in jou ogen toch eigenlijk nog niet zo ver lijkt! Ook in Noord-Ierland heb ik dit al mogen ondervinden. Hoewel hier Engels gesproken wordt, maakt het Ierse accent het heel moeilijk om de ‘locals’ te verstaan. Het duurt even voor ik kan ontcijferen wat men precies wilt zeggen, maar ik luister er enorm graag naar! Het heeft iets speciaals, dat accent. Ik installeerde me ondertussen ook in het huis waarin ik mag verblijven. Het is een klein huisje met 5 kamers. Ik was de laatste student die arriveerde en kreeg toch nog een mooie kamer, fijn! Mijn huisgenoten (een Chinese, een Tsjechische en een Vlaamse) ontvingen me heel warm. Van Belfast zelf heb ik nog niet veel gezien. Geen probleem, mijn reisgidsen bracht ik immers niet voor niets mee! Op weekdagen staat dat natuurlijk niet op mijn planning, dan volg ik lessen aan St Mary’s University College. Ik heb te horen gekregen dat een aantal van de vakken die ik oorspronkelijk ging opnemen, niet meer gevolgd kunnen worden. Ik kan dus op maandag niet meteen starten met het volgen van lessen, maar moet eerst kijken welke vakken ik wel kan volgen. Ik nam contact op met de verantwoordelijke hiervoor, ik hoop dat dit dus snel in orde komt. De aanvang van het semester en dus ook van de lessen, was immers al twee weken geleden, dit betekent dat ik misschien al een aantal lessen gemist heb… Die zorgen waarmee ik in het begin zat, blijven nog een beetje door mijn hoofd spoken. Natuurlijk is dit nog maar dag drie, ik heb dus nog voldoende tijd om op mijn pootjes terecht te komen. Kleine meisjes worden ooit ook groot… "Nog vier nachtjes slapen..." Als kind krijg je dit soort zinnen vaak te horen: voor je vertrekt op kamp, voor je terug naar school moet, voor je op vakantie vertrekt... Voor elk groot avontuur.
Op dit moment ben ik ook aan het aftellen, voor mijn groot avontuur. Ik ben enorm blij dat ik de kans krijg om in Belfast te studeren, maar moet ook toegeven dat ik bang ben om te vertrekken. Ik weet immers niet wat me daar te wachten zal staan. De twijfel steekt momenteel de kop op: "Waar ben ik toch aan begonnen, is dit wel echt iets voor mij?" Er zijn honderdduizend dingen die door mijn hoofd spoken: grote en kleine zorgen, van papierwerk dat in orde moet zijn tot dingen die ik zeker niet mag vergeten mee te nemen... Daarnaast heb ik gelukkig ook nog een klein beetje gezond verstand, een stemmetje in mijn hoofd dat me vertelt dat ik me niet te veel zorgen moet maken. Er zijn zo veel anderen die mij voorgingen en er zullen er zo veel zijn die het na mij zullen aandurven, waarom zou ik dit dan niet kunnen? Daarom, aan alle studenten die dit lezen en hier zelf wat aan twijfelen: "Waarom zou jij dit niet kunnen?" Mijn vertrek nadert, de koffer staat klaar en naast alle stress, is er ook die nieuwsgierigheid naar wat er komen zal: de kennismaking met een andere cultuur, het volgen van lessen in het Engels, het meedraaien in een ander schoolsysteem... Kortom: het avontuur! Wil je dit avontuur op de voet volgen? Hou deze blog dan zeker in de gaten! Groetjes Juno |
|